در حال بارگذاری ...
زهرا صبری داور بخش کودک و نوجوان:

زندگی است که جشنواره های تئاتر را لازم الاجرا می‌کند

زهرا صبری در مورد اهمیت و تاثیرات جشنواره گفت: لزوم جشنواره در واقع در این است که تئاتر زندگی است. زندگی است که جشنواره های تئاتر را لازم الاجرا می‌کند.

من تفاوت خاصی بین این جشنواره و سایر جشنواره ها نمی بینم. یک چیزهایی بدیهیات است: ما وارد جامعه ی معلولین که می شویم، یک سری ویژگی ها خواه ناخواه در نظر گرفته می شوند. برای من ماجرا خیلی ساده و بدیهی. جشنواره و تئاترهایی هست که ما در نهایت توانایی های خوبی رو روی صحنه نظاره می کنیم.

تاثیرات اجتماعی جشنواره را چگونه ارزیابی می کنید .

تاثیرات بسیار بسیار خوبی بر جامعه می گذارد. گاه زندگی مضاعفی را روی صحنه می بینم. هیچ آدمی دوست ندارد چیزی را که هنوز کامل نیست ارایه بدهد؛ مثلا یک بافنده ی فرش وقتی فرش را کامل می بافد و قیچی ش می کند، می تواند به ماحصل کار بگوید فرش. کسی هم که روی صحنه می آید در سرش این ذهنیت موج می زند که من کامل هستم؛ مرا ببینید! این هست که من اسمش را زندگی مضاعف می گذارم. و واقعا جای احسنت دارد.

پس در واقع شما تاثیر تئاتر درمانی را بسیار مهم می دانید.

صد در صد. من واقعا دارم تاثیراتش را در ابعاد مختلف می بینم. حتی روی پرسنل هتلی که بچه ها در آنجا اسکان دارند! روی عوامل اجرایی جشنواره تاثیرش را می بینم. جشنواره ی تاتر معلولین بابی برای شکرگزاری های ما نیست. محل دیدن قوت هاست؛ دیدن امیدها و مهارت ها و این نتیجه را به  دنبال داشته خود من به ضعف های وجودی خودم فکر کنم که زیر لایه های مختلفی ممکن است پنهان شده باشد.

چه کمبود ها و چه خطراتی را در این سال ها دیده اید که با رفع آنها وضعیت بهتر می شود.

بچه ها نباید رها شوند. نباید در انتظار جشنواره ها یا وقت خالی سالن ها ماند. باید به هر شکلی که شده گروه اجرایی زحمتشان را با تماشاچی به اشتراک بگذارند. پیوستگی کار،نکته ی بسیار با اهمیتی است. باید کمک کرد به اجراهای عموم ،اجرای عموم است که روح تازه ای به کار  می بخشد. من در همین جشنواره ی فعلی کارهای خوبی دیدم و باید از امثال این کارها حمایت بشود.

پیشنهادتان برای افزایش کیفیت کارها به کارگردان ها چیست.

خب یک کارگردان باید متن و ایده ی اجرایی توانمندی را در ذهن بپرورد. همین. بعد هم نقش ها را مناسب و دقیق بین بازیگران تقسیم کند. نباید کارگردان اجازه دهد به دیده ی ترحم به اجرا و گروه اجرایی ش نگاه شود. بیننده می خواهد تئاتر ببیند. باید حواس کارگردان به  بازیگرانش باشد، به ایده های نو ، به خلاقیت ،  من کاری را در همین جشنواره ها دیده ام که حسادت کردم برای این که چرا ایده ش به ذهن من نرسیده و گروه رو تحسین کردم. واقعا بدون کم کاری و کم و کاست کارهای خوبی روی صحنه دیده ام.

حرف پایانی تان؟

اگر درخت تئاتر معلولین داره شکوفه می زنه؛ که خوب شکوفه هم زده واقعا؛ نباید بگذاریم که تندباد یا خشکسالی گزندی به این درخت وارد کند. جا دارد این جا تشکری کنم از یک یار قدیمی : خانم افسانه فخری. بسیار پای این درخت با مشقت زحمت کشیده شده . حالا فرصت این هست که همه ی عوامل دست به دست هم برای به ثمر نشستن این درخت تلاش کنیم.




نظرات کاربران