بیست و نهمین جشنواره تئاتر تنها رخ داد هنری در استان چهار محال و بختیاری است که در آستانه ی سی سالگی قرار دارد

امروز تئاتر کشور از جشنواره زده گی رنج می برد و بسیاری از جشنواره ها به اهدافی که به خاطر آن ها طراحی شده اند نمی رسند یا از آن دور شده اند . حجم قابل تو جهی از بودجه های تئاتر صرف جشنواره هایی می شود که سهم مخاطب از آن ها بسیار اندک است و تنها گروه های نمایش شرکت کننده هستند که به تماشای آثار یکدیگر می نشینند . از سویی ذائقه و سلیقه  جشنواره ها بر تولیدات نمایش تاثیر قابل توجهی دارد و به جای آن که نمایش ها برای جامعه تولید شوند مطابق با خواست جشنواره ها تولید می شود و بدیهی است که در مواجهه با مخاطب به توفیق چندانی دست نمی یابند . در بسیاری از موارد اگر در برگزاری دقت لازم نشود به جای آن که جشنواره به محلی برای بروز و ظهور استعداد های جدید هنری تبدیل شود ، هنرمندان این عرصه را دچار سرخوردگی و وازدگی می کند .بدترین حالت ممکن این است که در طول سال تنها فعالیت مهم و قابل توجهه در جریان نمایش فقط جشنواره باشد آن وقت با توجه به رقابتی بودن ، جشنواره تبدیل به یک قمار می شود که یک سرش برد است و یک سر دیگرش باخت . حال آن که کار فرهنگی قاعدتا جز برد نباید باشد.

   با تمام این اوصاف ، حذف جشنواره تئاتر استانی همان طور که می تواند روی کاغذ باعث رونق اجرای عمومی نمایش شود ، به دلیل مهیا نبودن زیر ساخت ها ( خصوصا در شهرستان ها ) و عدم ثبات در سیاست گزاری های اجرای عمومی نمایش ، آن چنان که باید برای هنرمند دارای جذابیت نیست و بیم آن می رود که همین کور سویی که در تئاتر شهرستان وجود دارد به خاموشی بگراید. پس در شرایط موجود بهتر است به تقویت جریان اجرای عمومی نمایش در طول سال و همزمان برگزاری جشنواره پرداخت تا ان شا الله در یک دوره ی زمانی نمایش بتواند وابستگی خود را به بودجه های دولت کم کند و مانند بسیاری از کلان شهرها روی پای خود باایستیم.

قاسم اسماعیلی دبیر بیست و نهمین جشنواره تئاتر چهارمحال و بختیاری