در حال بارگذاری ...
اشک رازی ست گریه رازی ست

به یُمنِ بودِ «اکبر دانیالی» بر بودهایِ این روزهایِ تئاتر

نمایش «یک حکایت از چندین حکایت کدخدا» همه چیز برای یک لحظه ی تأثیرگذار و اثربخش است.اکبر دانیالی با تمامِ احساس اش انسان را به ژرفایِ شگفتی می برد. واشکافی ِ رنجِ یک پدر در انتظارِ دیدارِ فرزندش. یک جور سلوکِ بی پیرایه ی «مردمانی از اعماق».

شاید تفاوت هنرِ تئاتر و سینما در همین باشد که در تئاتر با تمامِ سادگی ها و فقدانِ ابزارهای ِ ارتباطی تأثیرپذیری افزون تری حاصل می شود. به عنوان مثال شما را ارجاع می دهم به اینکه گمان می کنم با توجه به بُن مایه های مشترک مضمونی ،این نمایش بسیار ملموس تر و اثرگذارتر از فیلمِ «شیارِ 143» در نهادِ مخاطب نمود پیدا می کند.

البته قصد من مقایسه نیست که ناگفته پیداست. حتا من فکر می کنم این اثر «در انتظارِ گودوی»  مردمانِ ساده زیست و به نوعی مردمانی ست که اکثریتِ یک جامعه را می سازند نه اقلیتی روشنفکر معاب. گودویی که البته در این اثر عینیت دارد. حتا در نبودش راهبری دارد.

گودویی که می آید و با آمدن اش سوسن و یاسمن ،گلاب وار در جغرافیایِ صورتِ جهان اشک آگین می کند. گودویی که از دامانِ همین مردمانِ حوالیِ ما نزج گرفته و معذالک این نمایش گروتسکی ست که آنقدر در بداهگیِ یک زندگی شکل گرفته که انگار هیچ قراردادِ از پیش تعیین شده ای در آن نمی بینی.  تو گویی همین حالاست. همین حالایِ لحظات و مناسکی انسانی.  آراژمانی از لبخند و رنج. گودویی که اما مثلِ همه هست و تافته ای جدا بافته نیست .

 بگذریم واخوانیِ بیشترِ این اثر در این مَقال نمی گنجد.تنها به همین بسنده می کنم که از برخی آثارِ همین دوستانِ دوروبرمان و ازبرخی آثارِ نام هایِ عریض و طویل بیشتر حاصل دارد.دوروبَرمان را آگاهانه تر نظاره کنیم و همراهِ هم به چیستیِ ارتباطِ این اثرِ مانا و صمیمی با هر طیفِ فکری بیاندیشیم.

بازیِ «اکبردانیالی» بازیگر این نمایش مثلِ کوبلنی ست که پری وار دوخته شده باشد . شمایلِ بازیِ او پر از رویاست. رویایی عفیف که رج به رج بر پارچه یِ سپیدِ صحنه ،قوس و قزح گونه کوک می خورد. به خاطر می آورم که چطور در نمایشِ "افرا"چشم اندازی از بازی را در گفتگویِ مابینِ او، من و فرشید  از آنِ خود می کرد. از همان عنفوانِ بازیگری ،سوزن دوزی و ملیله بافی اش بر مخملِ صحنه ،پنجه هایِ شیرین و صمیمی ای داشت. به غایت با نقش گره می خورد. با نقشِ دوچرخه سازِ افرا چه ساعاتی که می نشست صبحانه می خورد صبحانه ای از ریتمِ لحن و عصرانه ای از چگونه اکت کردنِ یک دوچرخه سازِ عاشق. او جامعه شناسانه جهانِ یک دوچرخه ساز را خلق کرد.  حالا که می اندیشم درک میکنم که چرا اکبر در روزهایِ تمرینِ یک اثر کم حرف می شود و زیاد با دیگران دمخور نمی شود.  اگر بگویم به تمامی زندگی ای تازه  را با نقش اش آغاز می کند پر بیراه نگفته ام.

حتا به لحاظِ بدنی به نقطه ی ثقلِ یک دوچرخه ساز می اندیشید.  با نقش آنقدر هم خون می شود که زبانِ اجرایِ اثر را هم که مثلن در «افرا» روایتی فاصله گذارانه داشت منهدم می کرد و یا در همین اثرِ خودش «یک حکایت...» آنقدر شناور بر رودخانه هایِ نقش می شود که تو دیگر حس نمیکنی زبانِ اجراییِ اثر بر فاصله گذاری نزج گرفته دارد.

او بازیگری ست که با تمامِ جوارح اش خلق می کند. بی ادا و بی اطوار که آب نباتی شده ست به دهانِ اغلبِ بازیگرانی که داعیه ی تکنیکی بازی کردن را عجالتن در تئاترِ کشور دارند.  آن چیزی که اکبر دانیالی در چنته دارد افزون تر از بیان و بدن ،«خِرَدِ» اوست . بازیگر با خرَدَش می آفریند. این همه خوبی را گفتم نه برایِ تمجید و تعریفی به گزاف، بلکه دریغ اینجاست که مصائبِ اینجور آدم ها نباید آنقدر باشد که اثری را برای چند سال بر صحنه ببرند. یعنی بزرگوارانِ فرهنگی ای که در این استان بستری برای اجرایِ اثری فراهم می کنند امید دارم در سال هایِ پیشِ رو حمایتشان کفافِ یک اثرِ نمایشی را بدهد. هر چند با این همه از رویکردِ خوبِ حوزه ی هنری  استان و انجمن نمایش در این یکی دو سال تشکر می کنم.  و این حرف که اجراکنندگان ِ یک اثر باید خودشان روی پایِ خودشان بیایستند و پاسخگویِ هزینه هایِ اثر خویش باشند من فکر می کنم هنوز برایِ تئاترِ استانِ ما زود است و قیاس با پایتخت و یا استان هایِ دیگر جز شعار چیزِ دیگری نیست.شما فکر کنید ما حتا در این استان یک سایتِ فروشِ بلیطِ تئاتر را هم نداریم

پس ناگفته پیداست ارگان هایِ دولتی و فرهنگی باید چند سالی زیرِ بال و پرِ تئاتر را بگیرند البته نه مثلِ سال هایِ پیش که حمایتِ مالی انقدر کم بود و هست که تمامیِ هنرمندان از فرطِ نداری رو به سمتِ تئاترِ مینی مال و تئاترِ بی چیزِ گرتفسکی معابانه نهاده اند و چه دریغ.

از این مقال که بگذرم بگذار گشایشی در مطلب کنم که اکبرِ دانیالی آنقدر شیرینی و شگفتی در بازی دارد که حتا در همین شرایط هم درخشان می نمود چرا که دغدغه یِ اصلیِ اکبر بازیگری ست و در این چند اثری هم که خوب کارگردانی کرده پنداری جغرافیایِ بازیگری ،جهانِ آثارش را خلق کرده است. تداومِ بر صحنه بودنِ این دوستانِ دغدغه مند ِ هم استانی ام را خواستارم.

مهدی جعفری فارسانی بهمن ماه 1396




مطالب مرتبط

با اعلام هیئت انتخاب چهارمین دوره

آثار راه‌یافته به همایش تئاتر تک معرفی شدند
با اعلام هیئت انتخاب چهارمین دوره

آثار راه‌یافته به همایش تئاتر تک معرفی شدند

پس از بررسی آثار متقاضی حضور در چهارمین همایش تئاتر تک استان چهارمحال و بختیاری هیئت انتخاب 6 نمایش را جهت حضور در این رویداد معرفی و 3 نمایش را مشروط و منوط به بازبینی مجدد برای حضور معرفی کردند.

|

در تماشاخانه مهر شهرکرد از امروز 5 بهمن آغاز می شود

اجرای نمایش «من هر وقت دیدمت داشتی می‌رفتی...»
در تماشاخانه مهر شهرکرد از امروز 5 بهمن آغاز می شود

اجرای نمایش «من هر وقت دیدمت داشتی می‌رفتی...»

اجرای نمایش «من هر وقت دیدمت .داشتی می رفتی...» به طراحی نویسندگی و کارگردانی مشترک مهدی جعفری فارسانی و مریم سلیمانی بابادی از 5 بهمن در تماشاخانه مهر شهرکرد آغاز می شود.

|

نظرات کاربران