جشنواره تئاتر استانی نیاز به نفس تازه دارد

سراجی گفت: توقع من از تئاتر استان چهارمحال و بختیاری بیشتر بود و نسبت به نمایش های که در گذشته نه چندان دور در همین استان دیده ام انتظار بیشتری داشتم.

او گفت: نگاه جشنواره تئاتر فجر در سالهای گذشته بیشتر کمی بوده و کیفی نبوده است وقتی که در یک جشنواره 190 نمایش باید اجرا شود این طبیعی است که تعداد از آنها کیفیت مطلوب را ندارد ولی اگر قرار بر این باشد که 40 اثر به روی صحنه رود بدون شک 40 اثر با کیفیت خوب دیده خواهد شد در گذشته تعداد کارهای شرکت کننده در جشنواره سراسری تئاتر فجر خیلی کمتر بود و کارها کیفیت بسیار خوبی داشت.

این کارگردان و پژو هش گر تئاتر افزود: تئاتر ما خیلی دچار جشنواره زدگی شده است همه هنرمندان تئاتر به خصوص در شهرستانها برای جشنواره و بیش از هر چیز برای جشنواره فجر کار می کنند و بدتر از اینها این است که به جشنواره می آیند برای گرفتن جایزه و عنوان های مختلف و در واقع به نظر می رسد تئاتر رسالت اصلی خود را از دست داده و همین امر باعث آن شده که ما تماشاگر تئاتر نداشته باشیم.

او اظهار داشت: دلیل اصلی اینکه در برخی استانهای کشور تماشاگر کمی به سالن های نمایش می آیید این است که کعبه آمال و ارزوی هنرمند تئاتر جشنواره ها است و اجرای عموم و برای مردم نیست.

سراجی افزود: تعداد جشنواره های تئاتر در کشور خیلی زیاد است و باید این جشنواره ها کم شوند و به سمت کیفیت بیشتر بروند. تعداد این جشنواره ها باعث شده ما با انبوهی از تولیدات تئاتری روبه رو شویم که کیفیت لازم را ندارند و ارتباط با مردم و مخاطب خود برقرار نکنند.

 به گفته وی در جشنواره های بیشتر دنیا ساز کاری تهیه میشود برای دوستی های بیشتر و رفاقت و در بسیاری از جشنواره ها رقابتی برگزار نمی شود و هنرمند برای رقابت پا به عرصه جشنواره نمی گذارد بلکه برای نشان دادن اثر خود به جشنواره می آیید و برای ارتباط های جدید و بحث گفتگو در جشنواره شرکت می کند این اکنون در جشنواره های ما دیده نیمیشود و به نظر من یکی از مشکلات جشنواره تئاتر فجر با همه بزرگی و عزمت خود همین است.جشنواره فجر چهره عبوثی دارد که این چهره عبوث خود را به دیگر جشنواره های کشور هم انتقال داده است.

این هنرمند تئاتر درباره راه اندازی تئاتر خصوصی نیز گفت: تئاتر خصوصی جریان بسیار خوبی است. چرا که مخاطب اصلی این تئاتر مردم هستند ولی شکلی که تئاتر خصوصی در ایران پیدا کرده است. یک شکل بیمار گونه است.به طور مثال یک سالن خصوصی راه اندازی شده است و این سالن فقط اجاره داده می شود و تبدیل به یک موسسه فرهنگی هنری نشده که کار آن تولید نمایش باشد. و سالن دار به این فکر این است که اثر که در آنجا اجرا می شود بتواند اجاره آنجا را پرداخت کند. اما اگر سالن دار هم در سود و زیان دخیل باشد مجبور است که کاری را به روی صحنه ببرد که مخاطب بیشتری را درگیر کند.